ЛЕСЕНКА
В югендстиле мансарда. Я здесь новичок.
Слышал я, как растёт подколпачный цветок.
Ты сидела на лесенке – признанный перл,
замер я, ощущая пределов замер.
Ты была накопленьем всего, что в пути
приближала к себе, чтоб верней обойти.
Пастырь женщин сидел здесь и их земледел.
Страх собой одержим был, как шёлковый мел.
Все себе потакали. Смеялся Фома.
Потакая себе, удлинялась тюрьма.
Дух формует среду. И формует – дугой.
Распрямится - узнаешь, кто был ты такой!
Например, если вынуть дугу из быка,
соскользнёт он в линейную мглу червяка.
Вопрошающий, ищущий нас произвол
той дугою сжимал это время и стол.
Был затребован весь мой запас нутряной,
я в стоячей воде жил стоячей волной.
Но ушёл восвояси накормленный хор
вместе с Глорией, позеленевшей, как хлор,
с деловыми девицами на колесе
спать немедленно на осевой полосе.
Тут костёлы проткнули мой череп насквозь.
Нёс я храмы во лбу, был я важен, как лось.
А из телеэкранов полезла земля.
Эволюция вновь начиналась с нуля.
Выряжался диктатор в доспехи трибун,
но успехов природы он был атрибут.
Думал я о тебе, что минуту назад
нашу шатию тихо вводила в азарт.
Я б пошил тебе пару жасминных сапог,
чтоб запомнили пальцы длину твоих ног.
А на лесенке – тьма, закадычная тьма.
Я тебя подожду. Не взберёшься сама.
ЛЕСВIЧКА
На мансардзе мадэрна захраснула ў шкле,
Я быў новенькім, слухаўшы рух у сцябле.
Не наважыўся я ўзважаць на мяжы,
Але ўважыў за перл, бо на лесвічцы – ты.
Ты спаткала ўсе рэчы, што карысны ў жыцці
толькі дзеля таго, каб спрытней абыйсці.
Ксёндз жанчын тут сядзеў і зямлі гаспадар.
Страх сябе апантаў, бы кужэльны янтар.
Сабе ўсе патуралі. Смяяўся Фама.
Патураўшы сабе, падаўжалась турма.
Дух фармуе ўсіх. І фармуе – дугой.
Разгарнецца – даведайся, як быць табой.
І калі выпрастоўваць дугі з быка,
Саслізнуць яны ў цемру калец чарвяка.
Праізвол, што шукаў і дапытваўся ў нас,
Тымі дугамі сцісківаў посуд і час.
І знутры ім патрэбны запас кагадзе,
Я стаячая хваля ў стаячай вадзе.
Хутка ўжо адышоўся накормлены хор
разам з Глорыяй, што зелянушка, бы хлор,
з дзелавітамі дзеўкамі, што пакрысе
перакочваюць кола супроць паласе.
Тут касцелы працнулі мой чэрап наскрозь
нёс я храмы ў ілбе, быў я важным, бы лось.
Але з тэлеэкранаў палезла зямля.
Эвалюцыя зноў пачалася з нуля.
Прыбіраўся дыктатар ў даспехі трыбун,
паспяховай натуры ён быў атрыбут.
Думаў я пра цябе, што хвіліну назад
нашу зграю ўвяла ў азарт наўздагад.
Я б пашыў табе пару жасмінавых бот,
каб запомніць галёнкаў тваіх абарот.
А на лесвічцы – цемень, цемра-дружбак.
Я цябе пачакаю. Ты не ўзлезеш ніяк.